دستورِ زبانِ پارسی

Als Kopulativität wird in dieser Website eine grammatische Kategorie bezeichnet, die die Fähigkeit einer Verbalphrase ausgedrückt, als Prädikat eines Satzes von einem Prädikativ begleitet werden zu können (= kopulative Verbalphrase) oder nicht (= inkopulative Verbalphrase).

Auch diese grammatische Kategorie ist nicht auf Verbalphrasen beschränkt, sondern gilt bereits für Verbalwurzeln.

Kopulative Verbalphrasen kommen im Persischen in verhältnismäßig vielfältigen Formen vor, unter anderem:

• Suppletiv-Verben und Verbalphrasen des Infinitivs /budæn/ بودن:

  زِ عشقِ ناتمامِ ما جمالِ یار مستغنی‌ست

  به آب و رنگ و خال و خطّ چه حاجت رویِ زیبا را؟!

  Hafes (14. Jh. n. Chr.)

  به می سجّاده رنگین کن گرت پیرِ مغان گوید!

  که سالک بی‌خبر نبود زِ راه و رسمِ منزل‌ها

  Hafes (14. Jh. n. Chr.)

• Verbalphrasen des Infinitivs /mɒndæn/ ماندن:

  همه کارم زِ خودکامی به بدنامی کشید آخر

  نهان کی ماند آن رازی که‌از او سازند محفل‌ها؟!

  Hafes (14. Jh. n. Chr.)

• Verbalphrasen der Infinitive /ʃodæn/ شدن, /gæʃtæn/ گشتن, /ɒmædæn/ آمدن und /oftɒdæn/ افتادن:

  دل‌م ز پرده برون شد، کجایی ای مطرب؟!

  بنال، هان! که از این پرده کارِ ما به نواست

  Hafes (14. Jh. n. Chr.)

  گر جان بدهد سنگِ سیه لعل نگردد

  با طینت اصلی چه کند؟! بدگهر افتاد

  Hafes (14. Jh. n. Chr.)

  زِ شستِ صدق گشادم هزار تیرِ دعا

  وز آن هزار یکی کارگر نمی‌آید

  Hafes (14. Jh. n. Chr.)

• Verbalphrasen der Infinitive /ʃɒjestæn/ شایستن, /sæzidæn/ سزیدن und /zibidæn/ زیبیدن:

  مرا شاید انگشتری بی‌نگین

  نشاید دلِ خلقی اندوهگین

  Saadi (12. – 13. Jh. n. Chr.)

  آن جا که سخن خیزد از آیاتِ الاهی

  سقراط سزد چاکر و ادریس عیال‌ش!

  Saadi (12. – 13. Jh. n. Chr.)

  بنده‌یِ جودِ تو زیبد آفتابِ نوربخش

  مطربِ بزمِ تو شاید زهره‌یِ بربط‌سرای

  Sanai (11. – 12. Jh. n. Chr.)

• Verbalphrasen der Infinitive /kærdæn/ کردن, /sɒxtæn/ ساختن und /gærdɒndæn/ گرداندن:

  حافظا! می خور و رندی کن و خوش باش! ولی

  دامِ تزویر مکن چون دگران قرآن را!

  Hafes (14. Jh. n. Chr.)

  خرد را عنان ساز و اندیشه را زین

  بر اسبِ زبان اندر این پهن‌میدان

  Nasser Chosrau (11. Jh. n. Chr.)

  ای که بر مه کشی از عنبرِ سارا چوگان!

  مضطرب‌حال مگردان منِ سرگردان را!

  Hafes (14. Jh. n. Chr.)

• Verbalphrasen der Infinitive /dɒʃtæn/ داشتن, /negɒh dɒʃtæn/ نگاه داشتن und /negæh dɒʃtæn/ نگه داشتن:

  وصلِ تو اجل را زِ سرم دور همی داشت

  از دولتِ هجرِ تو چنان دور نمانده‌ست

  Hafes (14. Jh. n. Chr.)

  رفتارِ او همه را به او باوفا نگه می‌داشت.

• Verbalphrasen der Infinitive /nɒmidæn/ نامیدن und /xɒndæn/ خواندن:

  او را فرهاد نامیدند.

  گفت: «شنیدم که سخن رانده‌ای

  کینه‌کش و خیره‌سرم خوانده‌ای»

  Nisami Gandjavi (12. – 13. Jh. n. Chr.)

• Verbalphrasen des Infinitivs /xɒstæn/ خواستن:

  سخن آخر به دهن می‌گذرد موذی را

  سخن‌ش تلخ نخواهی دهن‌ش شیرین کن!

  Saadi (12. – 13. Jh. n. Chr.)

• Verbalphrasen der Infinitive /jɒftæn/ یافتن, /dɒnestæn/ دانستن, /ʃenɒxtæn/ شناختن und /didæn/ دیدن:

  کسی را هم‌دردِ خود نیافت.

  ورایِ طاعتِ دیوانگان زِ ما مطلب!

  که شیخِ مذهبِ ما عاقلی گنه دانست

  Hafes (14. Jh. n. Chr.)

  فضلِ ایزد شنـاس کارش را!

  که مر آن را پدید نیست کنار

  Abolfaradj Runi (11. – 12. Jh. n. Chr.)

  تو را کامـل همی دیدم به هر کار

  ولیکن نیستی در عشق کامـل

  Manoutchehri (10. – 11. Jh. n. Chr.)

• Verbalphrasen der Infinitive /ʃemordæn/ شمردن, /engɒʃtæn/ انگاشتن, /pendɒʃtæn/ پنداشتن und /gereftæn/ گرفتن:

  دانی که چه گفت زال با رستمِ گرد؟:

  «دشمن نتوان حقیر و بی‌چاره شمرد»

  Saadi (12. – 13. Jh. n. Chr.)

  از آن شنعت این پند بر داشتم

  دگر دیده نادیده انگاشتم

  Saadi (12. – 13. Jh. n. Chr.)

  خویش‌تن را بزرگ پنداری

  راست گفتند: «یک دو بیند لوچ»

  Saadi (12. – 13. Jh. n. Chr.)

  ملکِ ضعیفان به کف آورده گیر!

  مالِ یتیمان به ستم خورده گیر!

  Nisami Gandjavi (12. – 13. Jh. n. Chr.)