۷. ضمیر

ضمیرها گروهی ناهم‌گن از بندها هستند که به جایِ این که پدیده‌ها را بنامند، تنها به آن‌ها اشاره می‌کنند.

در زبان‌هایِ هند و اروپایی، ضمیرها بیشتر بندِ اسمی یا بندِ پردازه هستند. بیشترِ آن‌ها می‌توانند در گفتار هم نقشِ اسمی و هم نقشِ پردازه‌ای بازی کنند.

ضمیرهایِ پارسی را می‌توان به گونه‌یِ زیر دسته‌بندی کرد:


ضمیرِ اسمی معمولاً دارایِ همان نمودهایِ دستوری‌ست که بندِ اسمی‌ای که جانشین‌ش می‌شود دارد. این پدیده هم‌نوازیِ ضمیری نامیده می‌شود (نگاه کنید به جستارِ ۳×پ. نمودهایِ دستوریِ بندِ اسمی).

با این همه در زبانِ پارسی به نمونه‌هایی از ناهم‌نوازیِ ضمیری در نمودِ شمارشی (نگاه کنید به جستارِ ۳×۱×ب.) و در نمودِ شخصیّتی (نگاه کنید به جستارِ ۳×۳×ب.) بر می‌خوریم.

دیدگاهتان را بنویسید