Posts for Tag : imperative

۱۴•۶. Imperative Mood  0

The imperative mood is used to express a request; verb phrases in the imperative are always in the present or in the future:

حافظ! ار خصم خطا گفت نگیریم بر او!

ور به حق گفت، جدل با سخنِ حق نکنیم!

Hafez (14th Century AD)

بمیرید! بمیرید! در این عشق بمیرید!

در این عشق چو مردید همه روح‌پذیرید

Rumi (13th Century AD)

بنشینم و صبر پیش گیرم!

دنباله‌یِ کارِ خویش گیرم!

Saadi (12th and 13th Century AD)

ای صبا! نکهتی از خاکِ رهِ یار بیار!

ببر اندوهِ دل و مژده‌یِ دل‌دار بیار!

Hafez (14th Century AD)

لااقل شما او را بشناسید!

Saeed Nafisi (19th and 20th Century AD)


Verb phrases in the imperative are originally generated by means of conjugation of present participles by imperative inflectional suffixes:

خیزید و خز آرید! که هنگام خزان‌ست

بادِ خنک از جانبِ خوارزم وزان‌ست

Manuchehri (10th and 11th Century AD)

خور و پوش و بخشای و راحت رسان!

نگه می چه داری زِ بهرِ کسان؟!

Saadi (12th and 13th Century AD)

The polarity of these verb phrases coincides wth the polarity of their present participles:

تو را آسمان خط به مسجد نوشت:

«نزن طعنه بر دیگری در کنشت!»

Saadi (12th and 13th Century AD)

In modern idioms affirmative verb phrases in the imperative are normally generated with present participles whose affirmative polarity are stressed by means of the prefix /be-/:

سران‌شان ببُر! خانمان‌شان بسوز!

بر ایشان شب آور به رخشنده‌روز!

Ferdowsi (10th and 11th Century AD)

بمانید با یک‌دگر هم‌سرای!

مباشید از یک‌دگرتان جدای!

Ferdowsi (10th and 11th Century AD)

The following pints are notable here:

  1. In archaic idioms, the prefix /næ-/ can be exchanged into the allomorph [mæ-] in the syntax of the imperative:

    گفت‌گوهاست در این راه که جان بگدازد

    هر طرف عربده‌ای، این که: «مبین!»، آن که: «مپرس

    Hafez (14th Century AD)

  2. In archaic idioms, verb phrases in the imperative can also appear with the proclitical adverb /mi-/ می or the enclitical adverb /-ɒ/:

    رو سایه‌یِ سروَش شو! پیش و پسِ او می‌دو!

    گر چه چو درختِ نو از بـن بکَند ما را

    Rumi (13th Century AD)

    می‌کوش به هر ورق که خوانی

    تا معنیِ آن تمام دانی!

    Nezami Gandjavi (12th and 13th Century AD)

    می‌بدانید که‌این جهانِ فسوس

    همه بادست و حیلت و دلغم!

    Khatiri (10th Century AD)

    هر چند بلایِ می بشویی ما را

    کس نشنودا آن چه تو گویی ما را!

    Salman Savaji (14th Century AD))

  3. Verb phrases in the imperative from the present participle /bɒʃ/ (infinitive /budæn/ بودن) appear without the prefix /be-/:

    این هنوز اوّلِ آزارِ جهان‌افروزست

    باش تا خیمه زند دولتِ نیسان و ایار!

    Saadi (12th and 13th Century AD)

    However, one can find evidence in archaic idioms with the prefix /be-/:

    اگر خواجه بود یا نه، تو در قصر

    بباش و آرزوها خواه درخور!

    Farrukhi Sistani (10th and 11th Century AD)

    هر روز بمیر سد ره و زنده بباش

    که‌آسان نبود تو را به یک بار بمرد

    Attar Nishapuri (12th and 13th Century AD)

    No verb phrases in the imperative are known from the present participle /bov/. Instead, this present participle is used in the optative.

  4. Affirmative verb phrases in the imperative appear in the following cases, often without the prefix /be-/:
    • If the verb phrase includes a verb particle:

      این بشقاب را نگه دار! = این بشقاب را نگه بدار!

    • If the predicate is accompanied by a predicative complement:

      باوفا شو! = باوفا بشو!

    • If the predicate is accompanied by a actional object:

      برو به این آقا سلام کن! = برو به این آقا سلام بکن!

  5. Verb phrases in the imperative from the verbal root /dɒʃ/ (infinitive /dɒʃtæn/ داشتن) with the meaning “to own” consist of two constituents:
    • The perfect participle /dɒʃtæ/ داشته.
    • Verb phrases in the imperative from the present participle /bɒʃ/ (infinitive /budæn/ بودن) as conjugating constituent.

    این را هم اطّلاع داشته باشید که فقط دو تا از معلّم‌هایِ ما متأهّل‌ند.

    Jalal Al-e Ahmad (20th Century AD)

    If such verb phrases mean “to esteem”, they can appear with both patterns:

    او را دوست داشته باش! = او را دوست بدار!